حضانت از مهم­ترین نهادهای موثر در تربیت و رشد جسمی و روحی کودکان است. از جمله مباحث اساسی حضانت، شرط بودن وصف امانت برای حاضن است. در متون فقهی پیرامون مفهوم «امانت» و نسبت به شرطیت آن برای حاضن، اختلاف­نظر مشاهده می­شود که به تبع اختلاف رویه فقها در تقریر بحث، جمع­بندی آراء فقها در این زمینه قطعیت نمی­یابد. در قوانین حقوقی ایران نیز خلأهایی از جهت تعریف «امانت» و برخی مقررات ضروری مرتبط با آن وجود دارد.

فقدان مقرره قانونی مناسب و کارآمد و نیز ثمرات قابل توجهی که از رهگذر شرطیت یا عدم شرطیت امانت از قبیل ابقای والدین بدسرپرست در سمت حضانت بر بحث مذکور مترتب می­‌گردد، نگارنده را بر آن داشت تا در پژوهشی مستقل به بررسی آراء فقها و حقوقدانان در مورد این شرط پرداخته و جایگاه و ضرورت آن را در بین دیگر شروط مربوط به حضانت کودک تبیین نماید.