تبیین و ارائه ماهیت حقیقی و هویت انسانی زن در عرصه‌­های مختلف فردی و اجتماعی، از جمله امور اولیه و بنیادین هر مکتب مترقی و تاریخ ساز بوده و تعالیم جامع اسلامی نیز با پشتوانه الهی و تأکید بر تکوین، بر تحول تلقی از زن و اصلاح نگرش نسبت به وی همت­ گمارده‌­اند. در این راستا سنت علوی اعم از قول و فعل و تقریر، به عنوان تنها تجربه حکومتی اهل بیت علیهم­‌السلام پس از انقطاع وحی، الگوی جامعی از نگرش صحیح به مسایل زنان، اصول رفتار معقول و قواعد مشارکتی آنان، ارائه داده؛ و زمینه را جهت پرداخت و عملیاتی نمودن آنها فراهم نموده است؛ به گونه‌­ای که زنان با خودپنداره­ای مثبت و قوی در عرصه‌­­های مختلف  کسب توانمندی نموده و در تاریخ خوش درخشیده‌­اند. این در حالی است که از اقوال حضرت علی علیه‌­السلام ذهنیتی منفی و نگرشی ملامتگر نسبت به زنان در اذهان موجود بوده و حجم قابل توجهی از پژوهش‌­ها را به خود اختصاص داده است. از این روی استخراج هویت حقیقی زن مستلزم بازخوانی بنیادی و جامع سنت و اهتمام خاص به تحلیل و توصیف سیره عملی حضرت در کنار سیره قولی است. کتاب پیش روی با رویکرد اصولی و واکاوی سنت علوی در دو عرصه قول و فعل اثبات می‌­کند که نه تنها بین قول و فعل معصوم تعارضی نیست بلکه ناصر و مؤید یکدیگر نیز بوده و در مجموع همراهی تکوین و تشریع را در نکوداشت جایگاه زن به تصویر می­‌کشند. نتیجه آنکه زنان در پرتو تعالیم علوی نه تنها تضعیفی نسبت به جایگاه‌شان در عالم احساس نمی­‌­کردند، بلکه با شناختی نظام­‌مند و متعالی نسبت به نقش و جایگاه وجودی خود، در عرصه‌­های مختلف معرفتی، عملیاتی؛ با محوریت توحید و اصول و ارزش­‌های الهی فعال، موثر و تاریخ‌­ساز بوده‌­اند.